Alles okee daar in Belgenland? En is het nog wel Belgenland want elke Europese toerist die ik tegenkom vraagt of we al een regering hebben en of er nu 2 Belgies zijn…
Bon, een update van mijn avonturen:
Vorige zondag was mijn 3-weekse tour door Vietnam afgelopen en nam ik afscheid van mijn reisgenoten. Ik ben echter een week blijven plakken om naar het noorden van Vietnam te reizen.
De laatste week in Vietnam was er een om nooit meer te vergeten. Sapa bleek een pareltje te zijn.
Ik nam de nachttrein naar Lao Cai, vlak aan de Chinese grens, en van daaruit de bus via een kronkelende bergpas naar Sapa, het koudste plekje in Vietnam.
Meestal zit Sapa verscholen in een dikke mistlaag, maar ik had geluk, 4 dagen blauwe hemel en stralende zon.
Ik kreeg opnieuw gezelschap hier om de regio te verkennen: 3 Britten en een Spaanse uit Barcelona. Ik dacht.. daar moet ik vriendjes mee maken… Barcelona… dat kan van pas komen. Vrienden kunnen tegelijkertijd vrienden en nuttig zijn!
4 dagen lang hebben we door de regio van Sapa getrokken van dorp naar dorp, door de valleien en over de rijstterrassen. Het was echt prachtig! En we waren niet alleen. We kregen het gezelschap van de meest kleurrijke minderheidsvolkeren die ons soms urenlang volgden om hun koopwaar aan te bieden. Het stoorde niet, ze waren zo fotogeniek, en je moest ze het nageven, het waren verdomd goede en mondige entrepreneurs. Eerst een praatje maken: hello, where are you from? , how old are you?, how many brothers and sisters?, do you have boyfriend?, do you have husband?, do you have children? En dan uiteraard: You buy something from me?
Als je dan neen zei, kwam er meteen een standaard antwoord terug: Maybe later? I'll follow you and you buy from me later, ok?
Ze probeerden vanalles te verkopen: kleding, juwelen, tassen, hoeden… Ze hebben me zelfs zo een baby draagzak proberen aan te smeren terwijl ik al 10 keer gezegd had dat ik geen boyfriend, geen husband en definitely geen children heb! Yes, but next year! You'll have baby next year!… En zo ging het maar door.
Ik was stomverbaasd toen ze te weten kwamen dat mijn reisgenote van Spanje was en ze ineens naar het Spaans overschakelden: Hola, que tal! Comprar para mi? Die mensen zijn dus nooit naar school geweest he, alles hebben ze geleerd van de toeristen.
Donderdagavond stapte ik dan terug de trein op richting Hanoi, waar ik vrijdag om 4h30 ‘s morgens al aan kwam. Er was nog niks open natuurlijk… geen hotels, geen cafes, geen restaurants, nikske. Ik had er dan maar niet beter op gevonden om naar het meer in het midden van de stad te gaan en me daar op een bank te zetten. Blijkbaar was ik niet de enige met dat idee want een beetje later kwam de ene na de andere toerist daar ook zitten. Op den duur hadden we daar een kleine gemeenschap van dakloze toeristen!
En ik dacht, we gaan daar zeker alleen zitten maar neen hoor… 5u bleek het uur te zijn waarop alle vietnamezen daar aan hun ochtendgymnastiek begonnen. Supergrappig! Aerobics en Tai Chi in het donker! Ik heb dan maar mee gedaan, ik had toch niets anders te doen.
Gisteren heb ik dan de last minute aankopen gedaan in Hanoi. Het was mijn laatste dag in Vietnam… snif.
En nu zijn we klaar voor het nieuwe luik van de reis: een weekje Thailand.
Tot de volgende!
Sarah x
