Onze eerste bestemming was Tupiza, ook wel ‘Butch Cassidy and the Sundance Kid’-land genoemd. De 2 bekende rovers kwamen in deze regio om het leven door een vuurpeleton. De regio doet denken aan Arizona met zijn kleurrijke cañons en cactussen. We ontdekten er ook de cocathee, die energie geeft en helpt tegen hoogteziekte. Ondertussen zweren we iedere morgen bij het drankje.
Van daar was het een volle dag hobbel hobbel tot Uyuni, gelegen aan het grootste zoutmeer ter wereld, Salar de Uyuni. Op het eerste zicht leek het stadje een nachtmerrie: schrale huisjes in het midden van de woestijn, overal stof en zand… Totdat we in het centrum aankwamen en we de madammen zagen in typische klederdracht met bolhoedjes en de vele leuke winkeltjes. De shopmarathon werd ingezet: sjalen, handschoenen, mutsen, handtassen, dekens etc in allerlei kleurtjes gingen over de toonbank.
En het hoogtepunt moest toen nog komen. De volgende dag trokken we immers met jeeps het immense zoutmeer op. Voor mij was het een waar fotoparadijs. Door de witte vlakke achtergrond werd er uitvoerig geëxperimenteerd met de camera, met de zotste foto’s als gevolg. De resultaten vind je op mijn website.
Na de fotoshoot was het opnieuw 10 uur stof vreten tot Potosi, met zijn 4160 m de hoogste stad ter wereld. We werden niet echt met veel enthousiasme onthaald. Vanop de straatstoepen kwamen vele kwade blikken onze richting uit, en toen iemand van ons een foto van het straatbeeld wilde nemen, werd er luidruchtig ‘Gringo’ (scheldwoord voor Amerikaan) gescandeerd. Alles wat hier blank is wordt aanzien als Amerikaans, tenzij het tegendeel bewezen is. En laat ons zeggen dat de relatie tussen de Bolivianen in Potosi en de Amerikanen niet zo hartelijk is.
Enfin, Potosi dus. Tijdens de Spaanse colonisatie was het de grootste en rijkste stad van Latijns-Amerika. Een of andere lamaherder had er immers per toeval zilver ontdekt. Spanje is hier rijk geworden. En dus stond er een begeleid bezoek aan de enorme nog steeds actieve zilvermijnen op het programma. Elke mijnwerker werkt hier voor zichzelf en om hen te bedanken voor de ontvangst en de demonstraties, gingen we dus eerst naar de lokale markt wat ‘cadeautjes’ kopen die we dan later bij het bezoek kunnen afgeven. Vijf minuten later liep ik weg van het kraampje met in mijn zakske een pak cocabladeren, een staaf dynamiet inclusief lont en ontsteker en een fles Fanta. Kostprijs: 3 US Dollar. Zonder zeveren echt gebeurd!
Wij dus de mijn in. Soms was het kruipen op onze knieën door de smalle gangen. Elke keer als we een mijnwerker tegenkwamen gaf die een demonstratie en gaven we de arme sukkelaar een cadeautje. Op een bepaald moment liepen we de hoek om door een tunnel toen onze gids ineens riep: ‘turn back turn back quickly quickly’. Wij dus zonder vragen te stellen rechtsomkeer tot ze zei dat het ver genoeg was en we mochten blijven staan. Haar uitleg: ‘ja we moeten efkes wachten want een beetje verder gaan ze dadelijk een stuk rots opblazen’!!!!!!!!!! In de verte hoorden we knallen en ik dacht nog ‘is dat alles’, tot er ineens een luide knal kwam en de grond onder mij trilde. Bon, wij verder naar een van de duizenden bergduivels gaan kijken, een soort van pop in mijnwerkerstenue die hier aanbeden wordt door sigaretten, cocabladeren en alcohol te offeren voor een lang en gezond leven????? Ik was blij toen ik terug de buitenlucht zag. Op de terugweg tracteerde onze gids ons nog even op een dynamiet demonstratie door buiten een rotske op te blazen en toen keerden we terug naar het hotel.
Ondertussen stonk de buitenkant van onze truck die langs het hotel geparkeerd stond fel naar urine. Ik heb zo een gevoel dat het niet de straathonden waren die tegen onze truck geplast hebben… Maar goed, wetende dat je op elke straathoek dynamiet kan verkrijgen ben ik blij dat het maar pis is.
Wij verder met de truck naar La Paz, de hoofdstad van Bolivië. Na Potosi was dit terug een verademing. Geasfalteerde wegen en tegen alle verwachtingen in vriendelijke mensen en leuke straatjes, restaurantjes en winkeltjes.
Op de fameuze heksenmarkt kan je behalve lamafeutussen, slangenhuid en opgezette gordeldieren ook nog liefdesdrankskes en allerlei kruidekes kopen.
De tour werd afgesloten met een zalig banket op het dak van het hotel met een feestje achteraf, en vanmorgen was het een emotioneel afscheid van al mijn nieuwe vriendjes. De pietzakken reizen allemaal verder met de truck richting Quito en hebben dus nog 5 zalige weken voor de boeg.
Maar bon, we gaan nog niet direct naar huis. Morgen vlieg ik naar Chicago om met een Canadese vriendin 3 dagen lang de stad te verkennen. Woehoe, terug beschaving met leuke restaurantjes en Bluesbarrekes. En maandag zijn we terug thuis. Snif.
Adios!
Sarah xxx
