Gold for Belgium

Howdyhooo,

Hoe gaat het daar in Belgenland? Ik heb gehoord dat er aardig wat sneeuw gevallen is?

Ik zit momenteel te puffen in het broeierige Adelaide. Jaja, ik heb de afgelopen 10 dagen een hele afstand afgereisd.

De laatste dagen in Sydney werden voornamelijk aan het Opera gebouw doorgebracht. Ik kon er gewoon niet genoeg van krijgen. Toch werd het stilaan tijd om andere oorden op te zoeken. Met spijt in het hart nam ik afscheid van Emma die verder naar Nieuw Zeeland reist en liet ik het zonnetje in Sydney voor wat het was. Ik nam een vlucht naar het bewolkte Melbourne, die andere grote stad in Australie. Ik had mezelf 2 dagen gegeven om de stad te verkennen. Op het eerste zicht leek de stad veel kleiner dan ik verwacht had. Alles lag op wandelafstand van elkaar en van zodra je de wolkenkrabbers achter je liet leek het wel een provinciestadje. Ik was een beetje ontgoocheld maar moest die mening na de eerste dag al herzien. De stad is een beetje ‘intelligenter’ of ‘artistieker’ dan Sydney met meer mooie gebouwen, theaters, restaurantjes… heel aangenaam om in rond te wandelen. Zondag leek het wel de nationale huwelijksdag. Ik heb op 2 uur tijd 7 verschillende bruidspaartjes gezien en was zelfs getuige van een joodse huwelijksceremonie in het park. Baruch ataa blablabla. Wel grappig. Een tochtje naar het stadion waar Kim Clijsters volgend jaar de Australian Open gaat winnen zat er jammer genoeg niet in. Alles is gesloten ter voorbereiding van de Commonwealth Games binnen 2 weken.

Twee dagen waren wat mij betrof echter genoeg. Dinsdagmorgen 6h40 stond ik gepakt en gezakt te wachten aan de hostel voor mijn pick-up voor een tour langs de Great Ocean Road van Melbourne naar Adelaide. We waren met 20 personen op deze tour van alle uithoeken van de wereld. De eerste twee dagen reden we langs de zeer mooie kustlijn. Huizenhoge golven beukten in op de kliffen en vormden de vreemdste rotsformaties. Ik heb een helicoptervlucht gemaakt over de 12 Apostles, in werkelijkheid ‘maar’ 8 grote rotsformaties in zee langs de kustlijn. Heel plezant. Gisterennamiddag zijn we dan meer het binnenland ingetrokken naar het Grampians National Park waar we vanmorgen een serieuze berg beklommen hebben. Ik ben er nog altijd fier op dat ik ruim als eerste boven kwam samen met nog een Brit, de enige die mijn tempo kon volgen. Dat moet de eerste keer zijn. Het zicht was prachtig en terwijl we al minuten op de grootste rots op het hoogste punt van het uitzicht zaten te genieten kwamen eindelijk ook de anderen naar boven gestrompeld (jaja ma en pa, ik ben het klimmen in Waulsort nog niet verleerd…).  Gold for Belgium dus. Hier in de Grampians hebben we ook onze eerste wilde kangeroes en koala’s gezien, en jammergenoeg ook enkele dode langs de weg. Momenteel is het park wat mij betreft eens zo spectaculair aangezien ongeveer 47% van het park in januari door een gigantische bosbrand is vernietigd. De eucalyptusbomen zijn echter niet klein te krijgen want ondanks hun zwartgeblakerde bast groeien er al terug groene takken aan. Indrukwekkend.

Vannamiddag was het dan nog een lange rit van 500km naar Adelaide. We moesten onze klok een half uurtje terugdraaien terwijl we de grens overstaken van de staat Victoria naar de staat South Australia. In Melbourne zeggen ze ‘half an hour back and 50 years back in time’. Ik kan dit niet echt bevestigen aangezien ik Adelaide enkel nog maar by night gezien heb en ze me morgen om 6h45 alweer komen afhalen voor mijn volgende tour: een 7-daagse kampeertrip naar ‘the Outback’. Yeehaa!

Tot volgende week dus voor het volgende verslag!

Sarah