Hello!
Welkom op de eerste nieuwsbrief uit het verre oosten!
Met mij gaat alles goed. Vrijdagmorgen ben ik goed vertrokken uit Amsterdam.
Eerste bestemming: Taipei, hoofdstad van Taiwan. Daar zaterdagmiddag aangekomen en meteen de bus genomen naar het centrum.
Ik had me er een goedkope hostel geboekt in het centrum. Dit bleek een schot in de roos te zijn. Het was op de 22ste verdieping in een van de hoogste torens van de stad. Ik was nog niet goed binnen of er kwam al een madammeke aangelopen: Sarah? You Sarah? Welcome, welcome!
Kreeg ik daar toch wel de VIP room zeker! Echt waar, er hing een plakaatje met VIP op mijn deur! De kamer was redelijk basic – wat kon je anders verwachten voor 15$ – maar een uitzicht om u tegen te zeggen!
Na de nodige opfrissing ben ik direct de stad ingetrokken. Een beetje rondgewandelt, tempeltje in, naar het op één na hoogste gebouw ter wereld gaan kijken… En dan de Taiwanese kost uitgeprobeerd. (Chinees is beter!)
Om 20 uur was ik doodop en heb ik me teruggetrokken in mijn luxe vip-room klaar voor een heerlijke nachtrust. Dit was buiten mijn Russische buurvrouw gerekend in de kamer naast mij die mij tot 2 uur `s nachts wakker heeft gehouden met haar geratel in het Russisch in de telefoon.
Ik dacht, mijn wraak zal zoet zijn want ik moest om 5u op staan om mijn bus naar de luchthaven te halen. Ik was klaar om goed veel lawaai te maken… was die toch al wakker zeker!
Bon, naar de luchthaven met de bus.
Volgende bestemming: Ho Chi Minh City, grootste stad in het Zuiden van Vietnam. Op het vliegtuig had ik alvast in de Lonely Planet opgezocht dat een taxi niet meer dan 15$ kostte dus ik had snel op een papierke het adres van het hotel genoteerd en daaronder 15$ geschreven.
Ik kwam buiten en er kwam meteen een man aangelopen: taxi taxi!
Ik gaf mijn papierke met het adres, hij las het adres, het lijntje eronder met 15$, en ineens een grote smile op zijn gezicht. Dat is hier niet pluis!
15$ for taxi? vraagt hij.
Ik: no no, taxi meter!
Hij: yes yes, first get ticket in airport for 15$
Ik: no no meter!
Ticket!
Meter!
Ticket!
Meter!
Uiteindelijk trok ik mijn papierke terug uit zijn handen en draaide me om. Ik was nog geen 2 meter ver of hij kwam al achterna gelopen: okay okay meter, en hij begeleide me naar een taxi van ongetwijfeld het bedrijfke waar hij voor werkt.
Bon, ik de taxi in, meter op. 15 minuten later stond ik voor mijn hotel. Prijs: 60.000 Dong = 3 $!
LES 1: DE AANHOUDER WINT!
Dan ben ik de stad ingetrokken. Een heksenketen van jewelste! Zoveel brommers, niet te geloven.
De truc om de straat over te steken: rustig over wandelen aan een constant tempo, en vooral… NIET KIJKEN! De brommers zigzaggen gewoon om u heen.
Ik ben naar het War Rememberance museum geweest over de Vietnam oorlog wat best wel shoquerend was. En dan nog wat rondgewandelt.
`s Avonds heb ik dan de mensen van mijn groep leren kennen waarmee ik de volgende 3 weken zal doorbrengen. Op het eerste zicht viel dat nogal tegen – er zitten een paar rare exemplaren bij – maar na vandaag gaat het al heel wat beter.
We zullen wel zien zeker.
Vandaag zijn we de Mekong Delta ingetrokken, een busrit van 8 uur waaronder 2 ferry-overtochten. En nu zit ik in Chau Doc, een klein stadje aan de grens met Cambodia. Supervriendelijke mensen overal die zo graag op de foto staan! Kindjes komen aan je broek trekken om een foto van hen te nemen, en als je ze dan het resultaat laat zien schateren ze het uit.
Ik heb er hier nu 2 exemplaren van een jaar of 8 rond mij zitten die mee mijn mail aan het lezen zijn dus ik ga er mee ophouden.
Tot de volgende!
Sarah
Welkom op de eerste nieuwsbrief uit het verre oosten!
Met mij gaat alles goed. Vrijdagmorgen ben ik goed vertrokken uit Amsterdam.
Eerste bestemming: Taipei, hoofdstad van Taiwan. Daar zaterdagmiddag aangekomen en meteen de bus genomen naar het centrum.
Ik had me er een goedkope hostel geboekt in het centrum. Dit bleek een schot in de roos te zijn. Het was op de 22ste verdieping in een van de hoogste torens van de stad. Ik was nog niet goed binnen of er kwam al een madammeke aangelopen: Sarah? You Sarah? Welcome, welcome!
Kreeg ik daar toch wel de VIP room zeker! Echt waar, er hing een plakaatje met VIP op mijn deur! De kamer was redelijk basic – wat kon je anders verwachten voor 15$ – maar een uitzicht om u tegen te zeggen!
Na de nodige opfrissing ben ik direct de stad ingetrokken. Een beetje rondgewandelt, tempeltje in, naar het op één na hoogste gebouw ter wereld gaan kijken… En dan de Taiwanese kost uitgeprobeerd. (Chinees is beter!)
Om 20 uur was ik doodop en heb ik me teruggetrokken in mijn luxe vip-room klaar voor een heerlijke nachtrust. Dit was buiten mijn Russische buurvrouw gerekend in de kamer naast mij die mij tot 2 uur `s nachts wakker heeft gehouden met haar geratel in het Russisch in de telefoon.
Ik dacht, mijn wraak zal zoet zijn want ik moest om 5u op staan om mijn bus naar de luchthaven te halen. Ik was klaar om goed veel lawaai te maken… was die toch al wakker zeker!
Bon, naar de luchthaven met de bus.
Volgende bestemming: Ho Chi Minh City, grootste stad in het Zuiden van Vietnam. Op het vliegtuig had ik alvast in de Lonely Planet opgezocht dat een taxi niet meer dan 15$ kostte dus ik had snel op een papierke het adres van het hotel genoteerd en daaronder 15$ geschreven.
Ik kwam buiten en er kwam meteen een man aangelopen: taxi taxi!
Ik gaf mijn papierke met het adres, hij las het adres, het lijntje eronder met 15$, en ineens een grote smile op zijn gezicht. Dat is hier niet pluis!
15$ for taxi? vraagt hij.
Ik: no no, taxi meter!
Hij: yes yes, first get ticket in airport for 15$
Ik: no no meter!
Ticket!
Meter!
Ticket!
Meter!
Uiteindelijk trok ik mijn papierke terug uit zijn handen en draaide me om. Ik was nog geen 2 meter ver of hij kwam al achterna gelopen: okay okay meter, en hij begeleide me naar een taxi van ongetwijfeld het bedrijfke waar hij voor werkt.
Bon, ik de taxi in, meter op. 15 minuten later stond ik voor mijn hotel. Prijs: 60.000 Dong = 3 $!
LES 1: DE AANHOUDER WINT!
Dan ben ik de stad ingetrokken. Een heksenketen van jewelste! Zoveel brommers, niet te geloven.
De truc om de straat over te steken: rustig over wandelen aan een constant tempo, en vooral… NIET KIJKEN! De brommers zigzaggen gewoon om u heen.
Ik ben naar het War Rememberance museum geweest over de Vietnam oorlog wat best wel shoquerend was. En dan nog wat rondgewandelt.
`s Avonds heb ik dan de mensen van mijn groep leren kennen waarmee ik de volgende 3 weken zal doorbrengen. Op het eerste zicht viel dat nogal tegen – er zitten een paar rare exemplaren bij – maar na vandaag gaat het al heel wat beter.
We zullen wel zien zeker.
Vandaag zijn we de Mekong Delta ingetrokken, een busrit van 8 uur waaronder 2 ferry-overtochten. En nu zit ik in Chau Doc, een klein stadje aan de grens met Cambodia. Supervriendelijke mensen overal die zo graag op de foto staan! Kindjes komen aan je broek trekken om een foto van hen te nemen, en als je ze dan het resultaat laat zien schateren ze het uit.
Ik heb er hier nu 2 exemplaren van een jaar of 8 rond mij zitten die mee mijn mail aan het lezen zijn dus ik ga er mee ophouden.
Tot de volgende!
Sarah
